Του μκρό κατουριέτι....

Η θειά Πανάγιω η Ασβεστού, είχι τουν Σταύρου μκρόν κι κατουριούνταν τ' νύχτα.
Η θειά η Τασούδα η Παπαγιαννάκινα, είχι τουν Θανασάκ' μκρόν, κι κατουριόταν κι αυτός τ' νύχτα.
Κάθι προυί λοιπόν, άπλουναν τα βριγμένα κι κουβέντιαζαν απ’ του μπαλκόν'.
-«Αχ Τασούδα, αυτό του μκρό, μι σάπσι τα στρώματα.»
-«Κι τον δκόμ Πανάγιω, ταχιά θα του πάου στουν γιατρό»
-«Πάντου Τασούδα κι τι θα σι πει, να πεις κι μένα»
Μετά δυο μέρις κι οι δυο, απλών' πάλι τα βριμένα στου μπαλκόν':
-«Μουρή Τασούδα, του πήγις του μκρό στουν γιατρό, τι σι είπι, σ’ έδουσι κάνα φάρμακου;
-«Μ’ έδουκι Πανάγιω, ένα πουλί καλό φάρμακου. Τώρα του μκρό, δεν κατουριέτι μουνάχα αλλά χέζιτι κιόλας...