Η τούφα τσ΄ αδιρφής μ'

Ρουτάει, η δασκάλα, στν΄Καρκάρα, τα πιδούδια,

-Ποιο καλό πιδούδ΄θα μι πει, τι δλειά θέλ΄να κάν΄ όταν μιγαλώσ΄ ;
-Ιγώ, ιγώ, λιέει ου Γιουργάκς, ου Πατσιαβουράς... Ιγώ θα γίνου αγρότς, σα τουν πατέραμ΄
-Μπράβου Γιουργάκ΄, απουκρέτι η κυρά δασκάλα. Ποιο άλλο πιδούδ΄θα μας πει;
-Ιγώ θα γίνου σιρβιτόρα, λιέει η Φανούδα η Κλημαντάκηνα, σαν τν΄ξαδέρφημ΄ τν΄ Μπουλιώ.
-Αχουυυυυ, Μπράβου Φανούδα, λιέει όλου καμάρ΄, η δασκάλα. Άλλους; Ισυ βρε Αντρίκου, τι δλειά θα φκιάης;
-Ααααα ιγώ κυρά δασκάλα, θέλου να βγάλω τούφις παντού. Μια τούφα στν΄κοιλιά, μια στν΄, πλάτ΄, μια στα πουδάρια, κι μια στου σβέρκου.
-Τι λιές βρε Αντρίκου; Τι τσ΄θες αυτές τσ΄τούφις; Τι δλειά είνι αυτή;
-Ααααα κυρά δασκάλα, είνι πουλί καλή δλειά. Αφού να φανταστείς, η αδιρφήμ΄ έχ΄μια τούφα ανάμισα στα πουδάρια, κι έχ΄ τριλαθεί στου τάληρου...