Τα παλιά τα χρόνια στην Ορμύλια υπήρχε ένας ξενώνας που τον έλεγαν «Χαΐρ». Μια βραδιά είχαν ξαπομείνει ένας Βρασταμνός και δυο Λουκουβίτες. Το φαγητό ήταν μια σπανακόπιτα παχιά.
Συννενοούνται οι Λουκουβίτες να μην αφήσουν τον Βρασταμνό να την φάει. Προφασίζονται πως δεν πεινούν και λένε στον Βρασταμνό να αφήσουν την πίτα
για αύριο και να την φάει όποιος δει το αγριότερο όνειρο. Σίγουροι οι Λουκουβίτες ένας από τους δύο θα κερδίσει, κατασκευάζοντας το πιο άγριο όνειρο, πέφτουν για ύπνο.
Την άλλη μέρα ξυπνάει πρώτος ο ένας Λοκοβίτης και αρχίζει να φωνάζει:
-"Τι είδα; Να, είδα λιέει πους πέθανα κι μοι πήραν οι αγγέλ’ σιαπάν στα ουράνια. Ξιτρόμαξι η ψχή μ’ και τνάχ’κα στου πουδάρ΄ !"
Ο δεύτερος λέει:
-"Ε, τι έιν’ αυτό καημένι. Να κοίταζις ιμένα να σι πω. Πέθανα λιέει κι γιουρουντούν οι διαβόλ’ κι μ’αρπαζ’ν κι μοι τραβούν σιακάτ στα Τάρταρα κι είχι ούλου κέρατα στριμμένα κι φουτιές αράδα..."
Ο Βρασταμνός όμως είναι ακόμα ξαπλωμένος, ατάραχος και αδιάφορος. Δεν βάσταξαν κι οι δυο και τον ρωτούν:
-"Για πε ρε Βρασταμνέ,τι όνειρου είδις εισί;"
Απότομα σηκώνεται ο Βρασταμνός και λέει:
-"Τι να σας πω βρε πιδιά, σ’κώθ’κα κι έφαγα τ’ν πίτα!"
-"Έφαις τν' πίτα βρέι;" των ρωτούν αγανακτισμένοι...
-"Αμ, τι να κάνου, σας κοίταζα τουν ένα να τουν τραβούν οι αγγέλ’ κατά σαπάν στα ουράνια, τουν άλλουν οι διαόλ’ κατά σακάτ' στα τάρταρα, σ’κώθ’κα κι γω κι έφαγα τν' πίτα αφού απόμ’να μουνάχους!"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου